حضرت علی (ع) در بخشی از خطبه طالوتیه خطاب به مردم مدینه فرمودند: "بخدا
سوگند اگر به اندازه اصحاب طالوت یا به شماره اهل بدر یاور داشتم که آنها همطراز و
مانند شما بودند هر آینه شما را با شمشیر می زدم تا به سوی حق باز گردید و این کار
برای بستن شکاف که در دین نمودار شده بود بهتر و با رفق و نرمش موافق تر بود.
خدایا میان ما به حق حکم فرما که بهترین داوران هستی. راوی گوید: سپس آن حضرت از
مسجد بیرون رفت و به یک چهار دیواری رسید که در آن حدود سی رأس گوسفند بود، فرمود:
به خدا سوگند اگر برای من مردانی به عدد این گوسفندان بودند که برای خدا و رسولش
خیرخواهی کنند هر آینه پسر زن مگس خوار را از فرمانروایی و ریاستش برمی داشتم.
چون شام شد سیصد و شصت نفر با او بیعت مرگ کردند که تا پای
جان استقامت ورزند، امیرمومنان به آنها فرمود: فردا صبح همگی سرتراشیده در کنار
«احجار الزیت» حاضر شوید. خود امیرالمومنین (ع) سرش را تراشید ولی روز دیگر از آن
سیصد و شصت نفر جز ابوذر و مقداد و حذیفه بن یمان و عمار بن یاسر، و سلمان کسی در
وعده گاه حاضر نشد. (کتاب روضه کافی ج 1 ص 46)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر